Budrysówka, czyli kurtka charakteryzującą się grubą wełnianą tkaniną, dużym kapturem i kołeczkowymi lub kościanymi zapięciami. Sięgająca do połowy ud kurtka mająca swoje korzenie w Wielkiej Brytanii nawet współcześnie może być świetnym wyborem, jeżeli chodzi o zimową garderobę. Zapoznaj się z historią budrysówki i przekonaj się, co jest w niej takiego niezwykłego, że cieszy się popularnością od XIX wieku.
Tajemnicze pochodzenie
Budrysówka wywodzi się z brytyjskiej marynarki wojennej i podobnie jak bosmanka, szczegóły jej zaprojektowania nie są do końca znane. Nie do zaprzeczenia jest fakt, że ta zimowa kurtka to ubiór całkowicie angielski. To, co dla nas jest budrysówką, Anglicy określają jako duffle coat. Choć były podejrzenia, że kurtki te mogły być wynalazkiem belgijskim, znaleziono dowody na to, że pierwsze budrysówki były stworzone wyłącznie z brytyjskich materiałów. Budrysówka to jedyny reprezentant eleganckiego ubioru wyposażony w kaptur. Niektórzy sugerują, że podczas jej projektowania ktoś inspirował się ubiorem mnichów.
Historia budrysówki jest bardzo długa, bo sięga aż XIX wieku. Wczesną wersję takiej kurtki miała na sobie jedna z osób uczestniczących w angielskiej ekspedycji na Arktykę, która miała miejsce w 1875 roku.
Produkcja i popularność
Oficjalna produkcja budrysówki ruszyła w latach 90. XIX wieku, kiedy takie kurtki zaczęły być szyte przez firmę Original Montgomery dla brytyjskich marynarzy. W czasie I wojny światowej takie płaszcze stanowiły część uniformu Królewskiej Marynarki Wojennej. Ówczesne modele odznaczały się sporymi rozmiarami. Umożliwiało to żołnierzom swobodne zakładanie budrysówki na inne elementy garderoby.
Wojskowy uniform zamienia się w odzieżowy biznes
Budrysówki były wykorzystywane przez Brytyjczyków również w trakcie II wojny światowej. Ich produkcja w latach 40. XX wieku była naprawdę imponująca. Odzienia te doskonale radziły sobie z silnymi wiatrami Atlantyku i Morza Północnego. Wśród znanych wojskowych, którzy darzyli sympatię budrysówkę można wymienić Davida Sterlinga (twórca SAS) oraz Bernarda Law Montgomery’ego (marszałek polowy brytyjskiej armii).
Nadmiar budrysówek, jakimi dysponowało wojsko po zakończeniu II wojny światowej, postanowiono sprzedawać cywilom. Z pomocą przyszli Fred i Harold Morris, specjaliści od sprzedaży odzieży. Z czasem pojawiało się coraz więcej chętnych na zakup płaszczów, dlatego cały nadmiar zniknął w mgnieniu oka. Taki rozwój interesu sprawił, że panowie zdecydowali się na rozpoczęcie produkcji budrysówek i ich dalszą sprzedaż. Wtedy w kurtce pojawił się nowy rodzaj zapięcia oraz podszewki.
Ewolucja budrysówki
Początkowo budrysówki były dostępne w kolorze określanym jako camel. W XX wieku pojawiły się wersje khaki i brązowe. Produkcja granatowych modeli zaczęła się dopiero w latach 30. XX wieku., a później wprowadzono jeszcze wiele innych kolorów.
Najbardziej wyróżniającym czynnikiem w budrysówce jest zapięcie. Zastosowano w niej praktyczne rozwiązania, dzięki któremu można było bez problemu zapiąć płaszcz bez konieczności ściągania rękawiczek. Pierwsze budrysówki wyposażone były w drewniane kołeczki. Dopiero później, gdy produkcją zajmowała się już firma Gloverall dodano kościane kołeczki i pętelki z rzemienia. Kolejna zmiana dotyczyła liczby zapięć. Z trzech zwiększono ją do czterech. W 1954 roku Gloverall zdecydowało się na użycie kraciastej podszewki, która dodaje kurtce stylowego wyglądu.
Budrysówka do dnia dzisiejszego jest popularnym odzieniem na sezon zimowy. Gruba wełna i obszerny kaptur zapewniają ochronę przed chłodem, a jej ponadczasowy design sprawia, że świetnie odnajduje się w pół-formalnych zestawach.
Źródła zdjęć: http://uniqlo.scene7.com/is/image/UNIQLO/goods_35_156374?$pdp-medium$, http://hespokestyle.com/duffle-coat-men-history-definition/
